Προκειμένου να αποτυπώσει τη μόνιμη συνθήκη του τρόμου που βιώνει το πλήθος στη σύγχρονη εποχή, ο Paolo Virnoαναφέρει:

Σήμερα, όλες οι μορφές ζωής δοκιμάζονται από εκείνο το «δεν αισθάνομαι σπίτι μου».

Καθίσταται, έτσι, ξεκάθαρο πως ο σύγχρονος άνθρωπος αδυνατεί να συγκροτήσει έναν ελάχιστο τόπο, μέσα στον οποίο να μπορεί να προστατεύσει την ύπαρξή του. Η ομολογία αυτή, όμως, προϋποθέτει πως το σπίτι είναι ή τουλάχιστον υπήρξε κάποτε, αυτός ο τόπος της ασφάλειας και της σωτηρίας, το καταφύγιο του ανθρώπου από τον εξωτερικό κόσμο. Σήμερα, καθώς εκείνο φαίνεται, να έχει μεταλλαχθεί ριζικά, πρέπει να αναρωτηθούμε, γιατί, ενώ η μετάλλαξη αυτή είναι τόσο έκδηλη, παρόλα αυτά ο άνθρωπος συνεχίζει με αιώνια αγωνία να αναζητά «το σπίτι του». Γιατί το πλήθος του Virno συνεχίζει να αναζητά κάτι που φαίνεται να έχει χαθεί προ πολλού και ίσως πρακτικά να μην το είχε ποτέ; Τι συνέβη στο σπίτι; Και αν προσπαθούσαμε να το περιγράψουμε, θα είμασταν άραγε ικανοί να του προσδώσουμε ένα διαφωτιστικό ορισμό; Μέσω αυτών των αρχικών ερωτημάτων αναδύεται το κεφάλαιο της ιστορίας του οίκου, το οποίο κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες ζωής γίνεται πιο επίκαιρο από ποτέ.

Στην προσπάθειά μας να δώσουμε απαντήσεις στα σύνθετα ερωτήματα που προκύπτουν, είναι απαραίτητο να επιστρέψουμε στην αρχή της δημιουργίας του και να σκιαγραφήσουμε τη γενεαλογία του. Θα μεταβούμε, λοιπόν, στα πρώτα σπίτια της Νεολιθικής εποχής και στον οίκο της κλασικής αρχαιότητας, όπου θα εντοπίσουμε τη βαθιά αλληλεξάρτηση της ανθρώπινης ύπαρξης από τον οίκο και του οίκου από τον άνθρωπο. Τη στιγμή της κρίσιμης αυτής διαπίστωσης, θα στραφούμε στη θεωρητική κατασκευή των Σφαιρών του Sloterdijk, που θα αποτελέσει το βασικό εργαλείο με το οποίο θα θέσουμε εκ νέου ερωτήματα γύρω από τις έννοιες του εσωτερικού και της εσωτερικότητας του οίκου. Τελικά, η έρευνα αυτή θα ολοκληρωθεί με μια μέθοδο καθημερινής καταγραφής, που θα μας επιτρέψει να γίνουμε οι εξωτερικοί παρατηρητές της σύγχρονης ζωής μας και κατ’ επέκταση του σύγχρονου οίκου.