Στην παρούσα ερευνητική εργασία γίνεται μια απόπειρα παρουσίασης της εξελικτικής πορείας, που ακολούθησαν οι χώροι παρασκευής φαγητού κι εστίασης από την αρχαιότητα έως σήμερα. Η αναδρομή ξεκινά με τον πρωτόγονο άνθρωπο και το χώρο, που οριοθετούσε γύρω από την εστία της φωτιάς για τις ανάγκες της σίτισης, και συνεχίζεται με αναφορές στους πρώτους αναπτυγμένους λαούς, που παρουσίασαν κάποιες πρώιμες χωρικές δομές, που σχετίζονταν με το μαγείρεμα και την κατανάλωση του φαγητού. Έπειτα, εξετάζεται η περίοδος του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης και γίνεται λόγος για τα περιβάλλοντα, που φιλοξενούσαν τα επίσημα γεύματα, φαινόμενο της εποχής. Οι επιβλητικοί και τεραστίων διαστάσεων χώροι συνεστίασης του Μεσαίωνα απέκτησαν πιο οικεία όψη κατά την περίοδο της Αναγέννησης. Τα νέα κοινωνικά μοντέλα, που εμφανίστηκαν μεταγενέστερα, ήταν απόρροια των οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών αναταραχών, που είχαν ξεσπάσει στην Ευρώπη. Έτσι, από το 18^ο αιώνα και μετά παρατηρείται η εξάπλωση των εστιατορίων και των ταχυφαγείων. Παράλληλα, με τους τόπους εστίασης εξετάζονται οι μεταβολές στον ίδιο το χώρο της κουζίνας, που κάποιες φορές ήταν ανεξάρτητος και άλλοτε σε ενιαίο χώρο με το καθιστικό, επισημαίνοντας, έτσι, την κοινωνικότητα του. Η εξέλιξη της τεχνολογίας, όπως επίσης και οι μελέτες, που σημειώθηκαν στον κλάδο της εργονομίας, βελτιστοποίησαν τη λειτουργικότητα της κουζίνας κι έφεραν αρκετές τροποποιήσεις στην αισθητική της. Εμφανίστηκαν πιο ευέλικτες τυπολογίες, καινούρια υλικά και καινοτόμος εξοπλισμός. Επιπλέον, ο σχεδιασμός της κουζίνας έδωσε τη δυνατότητα δημιουργίας μιας πολυσύνθετης εμπειρίας, που μπορεί να ικανοποιήσει όλες τις αισθήσεις των ατόμων, που κινούνται στο χώρο της. Συμπερασματικά, είναι κοινώς αποδεκτό ότι οι χωρικοί μετασχηματισμοί, που διαγράφονται με την πάροδο των χρόνων στους χώρους παρασκευής φαγητού κι εστίασης είναι σε συνεχή αλληλεπίδραση με τις μεταβολές, που παρατηρούνται στην κοινωνία.