Η αμφισβήτηση των συμβατικών μεθόδων μουσικής σύνθεσης και η προσπάθεια εγκατάληψης του ιεραρχικού μοντέλου σχέσεων μέσα σε αυτήν, από τους πειραματισμούς του Cage, οδήγησαν σε μία αποδόμησή της και σε μια επαναδιαπραγμάτευση των ρόλων που ορίζονται στην παραγωγική της διαδικασία. Ο συνθέτης καθαιρείται,  ο εκτελεστής απαιτείται να πάρει πρωτοβουλίες και ο ακροατής αποκτά ζωτική έννοια στην σύνθεση. Η γραμμική διαδικασία που καταλήγει σε ένα παθητικό δέκτη παύει να ισχύει, και αντικαθίσταται με μια δυναμική και συμμετοχική αλληλεπίδραση.

Παρουσιάζεται μία νέα μορφή σχέσεων, η οποία χωρίς εξουσιαστικές σχέσεις και χωρίς κανόνες που να την περιορίζουν, καταφέρνει να δημιουργήσει νέες δομές εξ ίσου σταθερές με τις ήδη υπάρχουσες. Αναλύονται οι φιλοσοφικές, πολιτικές, κοινωνικές μεταβλητές που συντέλεσαν στην διαμόρφωση της σκέψης του Cage, όπως η τυχαιότητα, η σιωπή και η απροσδιοριστία, παράλληλα με την παρακολούθηση των έργων του. Η έρευνα σε θεωρητικό επίπεδο ολοκληρώνεται στην πράξη υπό την μορφή μιας σειράς πειραμάτων - παραλλαγών. Τα πειράματα αυτά επιδιώκουν μια βαθύτερη κατανόηση των δομών των πειραματικών προσπαθειών και θέτουν σε εφαρμογή τις έννοιες του δημιουργικού – συμμετοχικού χρήστη και του μειωμένου ελέγχου του συνθέτη ως προς το αποτέλεσμα.