Στη μελέτη αυτή, μέσα από την περιγραφή της πορείας των ψυχιατρικών νοσηλευτηρίων, επιδιώκεται η αποσαφήνιση όλης της χωρικής και κοινωνικής εξέλιξης από την απομάκρυνση του ψυχικά πάσχοντα από τον κοινωνικό περίγυρό του και τον εγκλεισμό στο άσυλο, μέχρι την επαναφορά αυτού σε κοινοτικές στεγαστικές δομές θεραπείας. Ειδικότερα, στο πρώτο κεφάλαιο παρουσιάζεται η αρχή της ιδρυματοποίησης και η δημιουργία του ασύλου υπό το πρίσμα του MichelFoucaultαλλά και του νοσοκομείου της Salpetriereστο Παρίσι. Στο δεύτερο κεφάλαιο, γίνεται λόγος για την πρακτική της ψυχανάλυσης, όπως την εισήγαγε ως έννοια ο SigmundFreudκαι της έδωσε χωρική διάσταση στο λεγόμενο «ντιβάνι» ή «καναπέ ψυχανάλυσης» ενώ στο τρίτο κεφάλαιο, παρουσιάζοντας τις παροχές φροντίδας στο πλαίσιο της κοινότητας, που αποτελούν αναμφισβήτητα μέχρι σήμερα τις πιο αποτελεσματικές μεθόδους θεραπείας, αναφέρεται το έργο του MaxwellJonesαλλά και το MenningerFoundationστο Κάνσας ως πρότυπη δομή κοινοτικής φροντίδας. Στο τελευταίο κεφάλαιο, αναλύεται το κίνημα της αντιψυχιατρικής όπως το συνέλαβαν και το διατύπωσαν ως έννοια ο DavidCooperκαι ο RonaldLaing, αλλά και το AvenueDayCentreστο Λονδίνο, ως χωρική αναλογία και αποτύπωση των εννοιών που εισήγαγαν και διαπραγματεύτηκαν οι προαναφερθέντες ψυχίατροι.