Αν πάψουμε να θυμόμαστε παύουμε και να υπάρχουμε, η μνήμη μας είναι ότι πολυτιμότερο έχουμε.Μνήμες από όλη μας τη ζωή,μνήμες από κάθε χώρο που ζήσαμε ή βρεθήκαμε έχουν διαμορφώσει και την αντίληψή μας για το χώρο, προσωπικό και μη, για το οικείο και το ανοίκειο. Μνήμες και συνήθειες, βιώματα, εμπειρίες μας ολοκληρώνουν ως άτομα, ως προσωπικότητες, ως μοναδικά όντα.

Κάθε μνήμη και κάθε εμπειρία ακόμη και για τον ίδιο χώρο κάθε άνθρωπος την αντιλαμβάνεται  και την αποτυπώνει διαφορετικά.

Το παρόν ερευνητικό είναι μια φαινομενολογική έρευνα πάνω στην αναζήτηση προσωπικού χώρου στο πατρικό μετά την επιστροφή από τη φοιτητική κατοικία για οικονομικούς λόγους(γενιά boomerang). Είναι μια προσπάθεια αναζήτησης και επαναπροσδιορισμού του προσωπικού χώρου επανατοποθετώντας αντικείμενα και αναδιαμορφώνοντας την πατρική κατοικία.

Επιστροφή στο πατρικό.

Διαφορετικοί χώροι κατοίκησης το φοιτητικό και το πατρικό σπίτι. Διαφορετικές χρήσεις ίδιων χώρων. Το πατρικό προϋπήρχε, οι φοιτητικές μου κατοικίες επιλέχθηκαν από εμένα για να ξεκινήσω να κατοικώ εκεί από την αρχή. Mεταφέροντας έπιπλα από το πατρικό στο φοιτητικό σπίτι, αποκτώντας και δημιουργώντας καινούρια έπιπλα και αντικείμενα, κάποια από τα οποία επιστρέφοντας ξανά στο πατρικό επανατοποθετήθηκαν εκεί, έρχονται να γίνουν ένα.

Παλιός και νέος χώρος, παλιά και νέα αντικείμενα, επανατοποθετούνται, επαναπροσδιορίζονται, το ένα μέσα στο άλλο. Κάποια ταυτίζονται, κάποια άλλα βρίσκουν τη νέα τους θέση και συνεχίζουν να αλλάζουν, κάποια θεωρούνται περιττά και μένουν αποθηκευμένα αναμένοντας την επανάχρησή τους.

Η καθημερινή εμπειρία, η καθημερινή παρατήρηση και μελέτη θέσεων αντικειμένων, δράσεων και αντιδράσεων μεταξύ των μελών της οικογένειας διαμορφώνουν ένα νέο «προσωρινό» περιβάλλον κατοίκησης σε διαρκή αναζήτηση προσωπικού χώρου.

Χώρος ο οποίος τελικά δεν είναι δυνατό να βρεθεί και ως αποτέλεσμα «αναγκάζομαι» να μετακομίσω ξανά στην πόλη του Βόλου, φιλοξενούμενη σε άλλες φοιτητικές κατοικίες, έχοντας πια μαζί μου μόνο προσωπικά αντικείμενα και ρούχα.

Δεν έχω πλέον εδραίο προσωπικό χώρο, αλλά δημιουργώ προσωπικό χώρο εκεί όπου κατοικώ κάθε φορά σε με μεγαλύτερη ευκολία από ότι στο πατρικό, γιατί η σχέση με τα άτομα με τα οποία κάθε φορά συγκατοικώ δεν είναι συγγενική, αλλά φιλική. Είναι άτομα ίδιας ή κοντινή ηλικίας  συνεπώς έχουμε ίδια ενδιαφέροντα και σχεδόν ίδιο τρόπο ζωής.