Πρόκειται για ένα οδοιπορικό από την πλατεία Εξαρχείων μέχρι την πλατεία Φωκίωνος Νέγρη μέσω της λεωφόρου Πατησίων, με αναφορές στην αρχιτεκτονική των περιοχών (1950-1980) και στον τρόπο με τον οποίο οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που συνθέτουν το συγκεκριμένο σκηνικό, περιγράφονται μέσα από την ιστορία του θεάτρου και του κινηματογράφου της εποχής. Η αρχιτεκτονική -σε σχέση πάντα με τις υπόλοιπες τέχνες- κινείται παράλληλα ή "τέμνεται" με τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στη συγκεκριμένη περιοχή; Πώς θα μπορούσε να ερμηνευτεί η έννοια του δράματος σε αυτόν τον τίτλο; Τα Εξάρχεια είναι πράγματι μία παρεξηγημένη γειτονιά;  Ή μήπως η ωραία Κυψέλη έχασε την αίγλη του παρελθόντος; Τα Εξάρχεια και η Κυψέλη του δράματος μας προκαλούν με τις ιστορίες τους, να τις ανακαλύψουμε και να τις αγαπήσουμε περισσότερο. Μας αρέσει να ακούμε ιστορίες από τα παλιά, κάπως έτσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ένα θεατρικό έργο, σαν μία ιστορία που στους πρωταγωνιστές της βλέπουμε τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν, ή ακόμα και τον εαυτό μας! Οι τόποι του δράματος, δηλαδή τα θέατρα και οι κινηματογράφοι, οι οποίοι σε αυτές τις περιοχές κάνουν έντονη την παρουσία τους, μέσα από το έργο τους, μας περιγράφουν κοινωνίες. Οι κοινωνίες αυτές βρίσκονται ανάμεσά μας και μας παρουσιάζουν δύο γειτονιές, που ίσως όλοι κάποια στιγμή θα θέλαμε να τις ζήσουμε! Συγκεκριμένα, θα επιχειρήσουμε να παρουσιάσουμε ένα ντοκυμαντέρ που απεικονίζει και αφηγείται τα παραπάνω,  με ταυτόχρονη προβολή πλάνων που  παρουσιάζουν την αρχιτεκτονική των Εξαρχείων και της Κυψέλης όπως είναι σήμερα, αλλά και το αντίστοιχο κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό πλαίσιο. Η επιλογή των συγκεκριμένων περιοχών αποτελεί για μάς πρόκληση, λόγω της πολυμορφίας τους, καθώς αποτέλεσαν και συνεχίζουν να αποτελούν πόλους έλξης για δράσεις και γεγονότα που σηματοδότησαν και εξακολουθούν να σηματοδοτούν τη νεότερη  ιστορία της πόλης.