Η ερευνητική εργασία πραγματεύεται την ενσώματη εμπειρία σε κατάσταση απώλειας της όρασης. Καθώς η αρχιτεκτονική απασχολείται με τη διαμόρφωση χωρικών εντυπώσεων, προκύπτει το ενδιαφέρον για την ενσώματη εμπειρία του χώρου κυρίως των ατόμων με προβλήματα όρασης. Ωστόσο η απώλεια αυτή δεν αφορά εξ ολοκλήρου τους μη βλέποντες αλλά προσκαλεί τους βλέποντες στην καλλιέργεια μιας πολυαισθητηριακής αντίληψης και κατά συνέπεια στην εκ νέου αντίληψη του χώρου, χωρίς να ακολουθείται το πρότυπο του οπτικοκεντρικού δυτικού πολιτισμού.

Στην πορεία εξέλιξης του δυτικού πολιτισμού πληθώρα εφευρέσεων κατευθύνουν την αισθητηριακή αντίληψη, ενώ φιλοσοφικά ρεύματα της σύγχρονης ιστορίας εντείνουν την έννοια της εμπειρίας και του ενσώματου παρατηρητή. Η σωματικότητα, βασικό μέσο διαμόρφωσης εμπειριών για άτομα με μερική ή ολική απώλεια όρασης, εξετάζεται επιπλέον από τη φιλοσοφική σκοπιά της φαινομενολογικής σκέψης και άλλων συναφών ρευμάτων του 20ου αιώνα.

Τέλος η ανάλυση για τη σύνδεση των στοιχείων της έρευνας είναι αυτή που συνετέλεσε στη σύνδεση δεδομένων και τη δημιουργία ενός εσωτερικού δικτύου που εφαρμόζεται στην κατασκευή του ίδιου του τεύχους. Εν τέλει, επιχειρήθηκε να μεταφερθεί σε αυτό η προσωπική εμπειρία της ερευνητικής διαδικασίας, όπως αυτή διαμορφώθηκε μέσω των διαρκών μετατοπίσεων από το επιστημονικό στο φιλοσοφικό κομμάτι.