Κατά τις δεκαετίες αυτές, με το τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου και τις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές αλλαγές που τον ακολούθησαν, σημειώθηκαν πρωτοφανείς ανάγκες για τη δημιουργία νέων πόλεων από το σημείο μηδέν. Οι αρχιτέκτονες της εποχής δεν περιορίστηκαν στην ανακατασκευή των παλαιότερων προτύπων των πόλεων, αλλά φαντάστηκαν νέες πόλεις, με έντονη την παρουσία της τεχνολογίας, που αναφέρονταν σε ένα τελείως διαφορετικό μέλλον. Αυτές οι προτάσεις αμφισβήτησαν την ίδια την έννοια της πόλης, όπως αυτή ήταν αντιληπτή μέχρι τότε και αποτέλεσαν τη βάση για πολλές από τις πιο μοντέρνες και εξελιγμένες πόλεις του σήμερα, αλλά και το σημείο αναφοράς κάθε αρχιτεκτονικής μελέτης που αναφέρεται στο μέλλον.

Σκοπός του παρόντος ερευνητικού έργου είναι η ανάλυση και παρουσίαση των πιο αντιπροσωπευτικών από τις προτάσεις αυτές, οι οποίες επιλέχθηκαν με βάση τα κοινά τους χαρακτηριστικά ως προς τη μορφή τους, την κοινωνική τους προσέγγιση αλλά και το βαθμό στον οποίο επηρέασαν το μετέπειτα αρχιτεκτονικό έργο. Τα έργα των Μεταβολιστών, των Archigram, των Superstudio, των Archizoom, των Τάκη Ζενέτου και Κωνσταντίνου Δοξιάδη, αλλά και του Frei Otto κ.α. παρουσιάζονται υπό ένα νέο πρίσμα, αυτό της συγκριτικής μελέτης και της κριτικής των γενικότερων απόψεων της εποχής αλλά και συγκεκριμένων σημείων των προτάσεων. Πρέπει να σημειωθεί στο σημείο αυτό ότι οι περισσότερες από τις ομάδες και τους σχεδιαστές που αναφέρονται, έχουν ασχοληθεί με πληθώρα θεμάτων, όμως οι πόλεις του μέλλοντος και η προσωπική προσέγγιση του καθενός ως προς το μέλλον είναι το σημείο κλειδί του θέματος.