Η Αθήνα, το μοντέλο κατοίκησης της οποίας ακολούθησαν και οι υπόλοιπες ελληνικές πόλεις, στη μεταπολεμική περίοδο αναπτύχθηκε ραγδαία και αποσμασματικά. Το φαινομενικό πλήγμα που υπέστη η Ελλάδα οφείλεται στην ‘’εφεύρεση’’ αυτού που λέγεται πολυκατοικία. Το πρόγραμμα της εργατικής κατοικίας το οποίο αποτελούσε κατάλληλο εργαλείο για την στέγαση [μοντέλο εξωτερικού] δεν εφαρμόστηκε ποτέ στην Ελλάδα. Τη στέγαση του αυξανόμενου πλυθυσμού των πόλεων ανέλαβε κατά κύριο λόγο η διαδιακασία της αντιπαροχής. Η πολυκατοικία αποτελεί το κύτταρο της ελληνικής πόλης και είναι ένα bricolage κουλτούρας, πολιτισμού και συνηθειών. Αυτό που την καθιστά ενδιαφέρον πεδίο έρευνας είναι ο ιδιαίτερος χαρακτήρας που ξεπερνά τα όρια του κτιρίου και περικλείει μέσα άψυχο και έμψυχο περιεχόμενο. Δεν αποτελεί μόνο τύπο κτιρίου αλλά και αστικό φαινόμενο. Για την κατανόηση της ως υλική, πολιτισμική και ιδεολογική κατασκευή επιχειρείται η μελέτη των χαρακτηριστικών της μέσω των εναλλαγών της κλίμακας που χρησιμοποιείται. Ξεκινώντας από τη μελέτη του κτιριακού τύπου της πολυκατοικίας σα σύνολο (μεγάλη κλίμακα) αναλύονται οι σχεδιαστικές αρχές και η διαφοροποίηση τους με την πάροδο του χρόνου (ξεκινώντας από την περίοδο του μεσοπολέμου και μέχρι τη σύγχρονη εποχή) έχοντας ως εργαλείο κατόψεις πολυκατοικιών της κάθε περιόδου. Η λεπτομερής παρατήρηση του εσωτερικού των διαμερισμάτων εν συνεχεία με βάση βιωματικές προσλαμβάνουσες και συστηματοποιημένης παρακολούθησης των ταινίων που χρονολογούνται στην περίοδο ακμής της επιστρατεύεται στην έρευνα με σκόπο μια δεύτερη ανάγνωση κοινωνικού προσανατολισμού (μικρότερη κλίμακα). Η μεθολογία για την ολοκλήρωσή της μεταφέρει την οπτική έξω από τα όρια της πολυκατοικίας τοποθετώντας το πεδίο μελέτης στο οικοδομικό τετράγωνο, η πολυκατοικία μελετάται “από έξω”. Διερευνώνται οι σχέσεις της πολυκατοικίας με το δημόσιο πεδίο της πόλης, τα όρια ανάμεσα στον ιδιωτικό και το δημόσιο βίο (μεγάλη κλίμακα). Μέσα από την μελέτη, την καταγραφή και την ανάλυση αυτών των παραμέτρων επιχειρείται να κατανοηθεί ο παράδοξος χαρακτήρας της που προκύπτει από θεσμικούς και κοινωνικούς μηχανισμούς. Η βιωματική σχέση με το αντικείμενο της μελέτης γεννά προβληματισμούς για στοιχεία που θεωρούνται γνώριμα αλλά επιδέχονται και άλλης ερμηνείας.