Το συγκεκριμένο ερευνητικό καταγράφει την έντονη εξάπλωση του μοναχισμού στο Πήλιο  καθώς επίσης και το αποτύπωμα που άφησε αυτή η έξαρση της θρησκευτικότητας στην ευρύτερη περιοχή. Από τις τελευταίες δεκαετίες του 10ου αιώνα και συνεχίζοντας παρατηρήθηκε ένα παράδοξο φαινόμενο σε ολόκληρη τη Θεσσαλία και κυρίως στο Πήλιο. Παρόλο που η ευρύτερη εποχή δεν έπαψε να δέχεται επιδρομές ταυτόχρονα παρουσίαζε ευημερία. Το φαινόμενο αυτό της ευημερίας συνοδεύθηκε από μία έντονη έξαρση του Θρησκευτικού συναισθήματος. Ολόκληρο το Πήλιο – παρόλο που εκείνη την περίοδο ήταν ελάχιστα κατοικημένο καθώς δεν υπήρχαν ακόμα γνωστές συσσωματώσεις κατοίκων που θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν χωριά- σε όλη τη διάρκεια του 10ου και 11ου αιώνα, γεμίζει από ανεγειρόμενες εκκλησίες, μοναστήρια και ναϋδρια. Στα τέλη του 14ου αιώνα κατέληξε να έχει πάρει τη μορφή ενός δευτέρου Αγίου Όρους. Πιο συγκεκριμένα, το Πήλιο, το βουνό με τη σημερινή του ονομασία, ήταν ακόμα τότε άγνωστο. Οι μαρτυρίες της εποχής, το αναφέρουν ως βουνό των Κελλίων. Ακολουθώντας τη πορεία των μονών, τελικώς παρατηρείται ότι αυτές ήταν και το έναυσμα για τις πυκνώσεις κατοίκων, τη δημιουργία οικισμών και τέλος, τη δημιουργία οργανωμένων κοινωνικών συνόλων. Πέρα από το θεωρητικό υπόβαθρο αυτής της διερεύνησης, έγινε μια αναλυτικότερη παρατήρηση της σύνθεσης των συγκροτημάτων αυτών καθώς και των αρχών που ακολουθούνται κατά το σχεδιασμό τους. Καταγράφοντας όλες τις τυπολογίες που συναντώνται στις μονές του Πηλίου, έγινε ένας διαχωρισμός και μία ταξινόμηση, ώστε να κατανοηθεί βαθύτερα η πορεία αυτών των κτιριακών συνόλων στο χρόνο.