Το παιχνίδι ανέκαθεν αποτελούσε ένα στοιχείο πολιτισμού του κάθε τόπου. Με το πέρασμα των χρόνων οι ιδέες σχετικά με τη διαμόρφωση του παιχνιδιού αντικατόπτριζαν τις αντιλήψεις και τις ανάγκες της εκάστοτε κοινωνίας. Στις αρχές του 20ου αιώνα το παιδί, το οποίο παλαιότερα ανήκε σε μια περιθωριοποιημένη ομάδα πολιτών, βρέθηκε στο προσκήνιο. Διάφοροι επιστήμονες επικεντρώθηκαν στις ανάγκες του και πολλοί καλλιτέχνες εμπνεύστηκαν από αυτό.

Κατά τον εικοστό αιώνα το παιδί υπέφερε από την πυκνότητα δόμησης των σύγχρονων πόλεων οι οποίες καθιστούσαν το ελεύθερο παιχνίδι στο δρόμο δύσκολο έως και άκρως επικίνδυνο. Η παιδική χαρά είναι ένα φαινόμενο του σύγχρονου αστικού σχεδιασμού που ήρθε να δώσει τη λύση σε αυτό το πρόβλημα. Η νέα τάση για διαχωρισμό των λειτουργιών τον πόλεων κατέστησε τις παιδικές χαρές ως αναπόσπαστο κομμάτι όλων των περιοχών.

Το παρόν ερευνητικό ξεκινά από μια ευρύτερη ματιά στην έννοια του παιχνιδιού καθώς και στην εξέταση σημαντικών μοντέλων παιδικών χαρών που δημιουργήθηκαν κατά τον 20ο αιώνα, τόσο από το την πλευρά του εξοπλισμού τους όσο και από τον κλειστό ή ανοιχτό τους χαρακτήρα ως προς την πόλη. Κάθε μια από αυτές τις παιδικές χαρές αποτελεί μια διαφορετική προσέγγιση για την διευκόλυνση του παιδικού παιχνιδιού στην πόλη. Στο τελευταίο μέρος, γίνεται αναφορά στην κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα σήμερα καθώς και το κατά πόσο ανταποκρίνεται στις ανάγκες των παιδιών για παιχνίδι.