Το φυσικό περιβάλλον βρίσκεται σε μία συνεχή διαδικασία μεταμόρφωσης. Από την άλλη, η αρχιτεκτονική αποτελεί ίσως τη πιο ολοκληρωμένη έκφραση της πολιτιστικής ταυτότητας ενός τόπου και χαρακτηριστικό παράδειγμα αλληλεπίδρασης ανάμεσα στον άνθρωπο, τη κατασκευή και το φυσικό περιβάλλον. Όσο ακλόνητος κι αν νομίζουμε ότι είναι ο πολιτισμός μας, το βέβαιο είναι ότι η επιβολή του στη Φύση δεν είναι τόσο δυνατή όσο φαίνεται. Η Φύση είναι έτοιμη να επέμβει, να εκμεταλλευτεί τις αδυναμίες και να επικρατήσει των ανθρώπινων δημιουργιών.  Στο παρόν ερευνητικό θέμα, θα αναλυθεί η επίδραση που έχει η αυθαίρετη επέκταση της άγριας βλάστησης στα κτίσματα αλλά και σε ευρύτερες εγκαταλελειμμένες περιοχές και πόλεις.  Αποτελεί η επιβολή της φύσης στα κτίρια τη παρακμή και το τέλος της ζωής τους όπως φοβάται ο άνθρωπος ή εξελίσσεται σε μία ενδιαφέρουσα αισθητικά μορφή;

Με αφορμή το μοναδικό φαινόμενο της εκκλησίας της Αγίας Θεοδώρας, στην Μεγαλόπολη Πελοποννήσου, θα ερευνηθεί το πως η φύση επηρέασε καταλυτικά το Ρομαντικό κίνημα, πως η εισβολή της στα ερείπια κυριάρχησε στα έργα καλλιτεχνών του 18ου αιώνα αλλά και πως αυτό ενέπνευσε τη διαμόρφωση των Αγγλικών κήπων. Θα μελετηθούν παραδείγματα εξάπλωσης της φύσης σε κτίσματα της Ελλάδας και του εξωτερικού. Παράλληλα, θα διερευνηθεί το πόσο αυτή η επιρροή της φύσης αποτελεί έμπνευση ακόμη και για την αρχιτεκτονική του 21ου αιώνα. Με βάση όλα τα παραπάνω, αναπτύσσονται σκέψεις για έννοιες που χαρακτηρίζουν το φαινόμενο αυτό, όπως η φύση, το ερείπιο, ο χρόνος, η εγκατάλειψη, η νοσταλγία, η φθορά, η μνήμη κ.α.