αιωνιότητα-ανθρώπινος-άνθρωπος-απόλαυση-ενοχή-επαγγελία-επαγγέλοµαι-επιθυµία-επιθυµώ-καθηµερινότητα-λάθος-λήθη-παράδεισος-χρόνος-χρονοτριβώ

 Ακόµα και αν τα παραπάνω λήµµατα φαίνεται πως είναι, απλά, τοποθετηµένα κατά την τυπική αλφαβητική σειρά, παρόλα αυτά πίσω από αυτή τη φαινοµενικά αθώα σειρά θα µπορούσε να κρύβεται ένα νόηµα.

 Ας υποθέσουµε, λοιπόν, πως στην αρχή υπάρχει η αιωνιότητα, αυτός ο άπειρος χρόνος, δίχως τέλος και αρχή, η απόλυτη κίνηση και ακινησία, η άπιαστη επιθυµία της “για πάντα” ύπαρξης, την οποία είθισται να κατέχουν θεϊκές υποστάσεις. Αυτή, η αιωνιότητα, έρχεται σε αντιδιαστολή νοηµατικά, αλλά ίσως σχηµατικά εµπεριέχει, τον πεπερασµένο χρόνο. Ένας τέτοιος χρόνος είναι ο ανθρώπινος, περιχαρακωµένος στα σηµεία που ορίζουν  η αρχή και το τέλος, καθίσταται ένα ακόµα ανθρώπινο χαρακτηριστικό που στέκει εκεί για να θυµίζει στον άνθρωπο τα όρια της δράσης του. Εντός των ορίων αυτών καθώς είναι και ετούτο ανθρώπινο χαρακτηριστικό, η απόλαυση έρχεται για να απαλύνει τον πόνο του περιορισµού, όχι φυσικά ολοκληρωτικά καθώς και εκείνη µε την σειρά της ως ανθρώπινο χαρακτηριστικό, όπως ήδη αναφέρθηκε, περιορίζεται µέσω της ενοχής. Και µετά ακολουθεί η επαγγελία, η υπόσχεση, διότι η ενοχή της απαγορευµένης απόλαυσης θα ‘ταν δυσβάσταχτη χωρίς µια υπόσχεση, που επαγγέλεται τις συνθήκες για επιθυµία. Ο άνθρωπος επιθυµεί και δρα µε γνώµονα να επιτύχει τις επιθυµίες του, και έτσι πλάθει ή υπακούει σε µια καθηµερινότητα. Από την καθηµερινότητά του όµως δεν γίνεται να λείπουν τα λάθη καθώς όσο και να προσπαθεί δεν γίνεται να επιτυγχάνει πάντα, και αυτό ίσως είναι το πιο ενδιαφέρον χαρακτηριστικό της ύπαρξής του. Παρόλα αυτά έχει τη δυνατότητα και την ικανότητα να ξεχνά, και µέσω της λήθης διαγράφει το λάθος και επανέρχεται στη καθηµερινότητα της επίτευξης των επιθυµιών, γυρνά λοιπόν πίσω στην εικόνα του παραδείσου που όλα είναι ειδυλιακά πλασµένα.

 Όλη  αυτή η διαδικασία γίνεται ξανά και ξανά σε έναν εξαρχής καθορισµένο χρόνο, αυστηρά µετρηµένο, και ορισμένο. Πώς θα μπορούσε όμως η σύγχρονη καθημερινότητα να ξεφύγει από τα στενά πλαίσια της στείρας επανάληψης και να διαμορφωθεί με βάση το αβέβαιο και το αυθόρμητο;