Τα monorails υμνήθηκαν ως ένα μοντέλο για μελλοντικά συστήματα μεταφοράς και οι προτάσεις για εφαρμογές τους φαίνονταν πάντα να συμβαδίζουν με τα προοδευτικά τεχνολογικά επιτεύγματα και με μια αίσθηση ουτοπικού δέους. Παρόλα αυτά, μαζί με τα ιπτάμενα αυτοκίνητα και τη μετακίνηση μέσα σε σωλήνες, τα monorails συχνά απεικονίζονται ως ευφάνταστες καρικατούρες μιας ξεπερασμένης εποχής συγκοινωνιακού σχεδιασμού. Το monorail  θεωρείται πολύ συχνά μια ιστορική υποσημείωση, ένα απομεινάρι των Διεθνών Εκθέσεων, ή στην καλύτερη περίπτωση, ένας αυτοματοποιημένος τρόπος μετακίνησης μεταξύ σταθμών και αεροδρομίων.

Οι πρώτοι υποστηρικτές αυτής της μορφής μεταφοράς οραματίστηκαν ένα μέλλον όπου όλοι, παντού, κινούνταν με ένα αστραφτερό, υψηλής τεχνολογίας μεγαλείο, ισορροπώντας σε μια μονή ράγα. Οι πρώτες δεκαετίες του 20^ου αιώνα αποτέλεσαν περίοδο άνθισης για το monorail  στις σελίδες βιβλίων και περιοδικών επιστημονικής φαντασίας και τεχνολογίας. Επιπλέον, πολλές Διεθνείς Εκθέσεις από τη δεκαετία του 1950 και έπειτα, περιελάμβαναν monorails στις εγκαταστάσεις τους, παρουσιάζοντάς τα ως το μέσο μεταφοράς του μέλλοντος. Σημείο τομής για τη διάδοση των monorails, υπήρξε η εγκατάσταση ενός συστήματος στην DisneyLand, το 1959, το οποίο ήταν εξαιρετικά δημοφιλές. Οι σχεδιαστές του ήλπιζαν να δημιουργήσουν μια λύση για τις ανάγκες της μαζικής μεταφοράς σε όλο τον κόσμο, ωστόσο τα monorails για πολλά χρόνια θα ταυτίζονταν με βόλτες σε πάρκα ψυχαγωγίας.

Σήμερα, σε διάφορες πόλεις ανά τον κόσμο συναντά κανείς monorails, τα οποία είναι εξαιρετικά αποτελεσματικά και βιώσιμα μέσα μετακίνησης, ωστόσο η εικόνα τους ως αξιοθέατα σε  θεματικά πάρκα, είναι κάτι το οποίο δεν έχουν καταφέρει να αποβάλουν. Εξαίρεση ως προς τη διάδοσή τους αποτελεί η Ιαπωνία, αφού από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 βασίστηκε στα monorails για τη μαζική μεταφορά επιβατών σε μεγάλες πόλεις.

Τα monorails προσφέρουν ένα ευφάνταστο τρόπο θέασης των πόλεων, οι οποίες αποτελούν τους χώρους του σύγχρονου θεάματος. Η ανάγνωση  και η ερμηνεία του αστικού τοπίου επιτελείται μέσω της περιπλάνησης (flanerie)  και του βλέμματος.  Η πανοραμική άποψη του εδάφους και της πόλης που προσφέρουν τα monorailsτα καθιστά ιδιαίτερα ελκυστικά, αφού η θέαση του αστικού πεδίου από ψηλά ασκεί καθολική γοητεία και – σύμφωνα με τον Michelde Certeau– μετατρέπει τον παρατηρητή σε ηδονοβλεψία.

Τα monorails αποτελούν μια εμπειρία από μόνα τους, ­μια ιδέα που συχνά παραβλέπεται κατά το σχεδιασμό μέσων μεταφοράς. Ίσως είναι η θολή άποψη της ουτοπικής ιδεολογίας που είναι τόσο ελκυστική στα monorails, αλλά η θέση τους στην ιστορία αξίζει κάτι περισσότερο από τον υποβιβασμό τους στα αρχεία κωμωδίας της ζωής στην πόλη.