Η ερευνητική εργασία παρουσιάζει ένα διαφορετικό τρόπο ανάγνωσης της πόλης της Αθήνας μέσω της εμπειρίας της κίνησης και της έννοιας της αντανάκλασης. Με αφετηρία ένα προσωπικό αρχείο ανακλαστικών εικόνων και videoπου αποτυπώνει τις σχέσεις των σωμάτων, την ίδια την πόλη και τον παρατηρητή μελετάμε τη σχέση του χρήστη με την επιφάνεια με άξονα το βλέμμα και τις  χωρικές τους προεκτάσεις στην πόλη. Αντιμετωπίζουμε τις ανακλαστικές επιφάνειες ως οθόνες της πόλης που προβάλλουν τη δυναμική της σε αναλογία με το κινηματογραφικό έργο, υπό την έννοια της αναπαράστασης και σύλληψης της πόλης μέσω μιας επιφάνειας που μεσολαβεί στη σχέση μας με το πραγματικό. Μέσω της έρευνάς μας, τόσο σε επίπεδο πόλης όσο και σε μικρότερη κλίμακα, ορίσαμε τις οπτικές καταστάσεις που προκύπτουν στη σχέση παρατηρητή – επιφάνειας τις οποίες αναλύσαμε με βάση την κίνηση του παρατηρητή. Θεωρούμε τον ενεργό ρόλο του ως πρωταρχικό στοιχείο για τον εντοπισμό και την παρατήρηση των εικόνων που προβάλλονται και κατ‘ επέκταση την «κατοίκησή» τους.

Η αποσπασματική μελέτη της κίνησης οδήγησε στην κατανόηση του συνόλου της πορείας του παρατηρητή και του τρόπου που οι παραπάνω συνθήκες συνυπάρχουν και διαμορφώνουν τη σχέση του με την πόλη.

Η κατοίκηση του χώρου εξαρτάται από μια πρακτική κατοίκησης των εικόνων του, των εικόνων που τον προβάλλουν καθώς και των εικόνων που ο ίδιος προβάλλει. Με την ταχύτατη διαδοχή συμβάντων και δράσεων της πόλης σήμερα, ο «σύγχρονος» παρατηρητής σαρώνει τις εικόνες που αυτή προβάλλει χωρίς ιδιαίτερη εστίαση. Η θεώρησή του και ως περιπατητή με την έννοια που όρισε ο De Certeau δίνει μια νέα διάσταση στον τρόπο που ενεργοποιείται και επανερμηνεύεται ο χώρος της πόλης. Η ίδια η πόλη δεν είναι μόνο δέκτης του βλέμματος, αλλά και φορέας άπειρων βλεμμάτων εντάσσοντας τον παρατηρητή σε ένα ευρύτερο σύνολο επανασημασιοδοτώντας το σκηνικό της πόλης τόσο ως μονάδα όσο και ως πλήθος. Τα στοιχεία από τις ανακλαστικές εικόνες σε συνδυασμό με την εμπειρία της κίνησης προσφέρουν μια διαφορετική ανάγνωση της πόλης της Αθήνας και λειτουργούν ως μηχανισμός παραγωγής χώρου.