To κατώφλι είναι ο συνδετήριος χώρος του μέσα και του έξω και χωρίς την υπαρξή του, η ομαλότητα της διάβασης θα διαταράζονταν. Στην παρούσα εργασία, αρχικά γίνεται μια προσπάθεια να οριστεί ο κατωφλικός χώρος, δηλαδή εκείνος ο τόπος που επηρρεάζεται από κατωφλικά χαρακτηριστικά και παράλληλα ο κατωφλικός άνθρωπος, δηλαδή εκείνος που βρίσκεται σε κατάσταση επισφάλειας. Έπειτα αναφερόμαστε στην κατοίκηση στο κατώφλι και την αναλύουμε με βάση  ανθρώπινες χωρικές πρακτικές. Επιχειρηματολογούμε πάνω στην υπόθεση πως οι κατωφλικές συνθήκες είναι κατάλληλες για να υποδεχτούν κάθε ετερότητα, δίνουν τη δυνατότητα μιας χωρικής και κοινωνικής ώσμωσης και υποδέχονται συμβάντα. Καταλήγοντας πως είναι μια εν δυναμει ετεροτοπία, πρόσληψης ετερογένειας, προσθέτουμε ακόμη ένα χαρακτηριστικό, αυτό της παιδικότητας και εξετάζουμε το κατά πόσο πραγματικά περιγράφει την κατωφλική κατάσταση.

 Το παιδί μέσω του παιχνιδιού, τελεί το χώρο και τον διαμορφώνει, αλλά ταυτόχρονα εξελίσσεται, βαδίζοντας σιγά σιγά την ενηλικίωση. Μέσω αυτής της διαδικασίας, κατώφλια συντίθενται,και μας δίνεται μια ιδέα του πως θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε τέτοιους χώρους. Οδηγούμαστε στο συμπέρασμα πως χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε το θέμα με μία αφέλεια, να μιμηθούμε την αποσπασματικότητα, μέσω της γραφής και της ανάγνωσης και συνάμα να εστιάσουμε στη εκάστοτε στιγμή, να παρατηρήσουμε τις ιστορίες που γεννά αυτός ο ενδιάμεσος χώρος, απαλλαγμένος από τη σταθερή δομή του που έρχεται σε αντίθεση με όλα αυτά που παράγει, συμβολίζει και νοηματοδοτεί και να τις καταγράψουμε.

 Αυτό το αρχείο που συγκεντρώνεται, θα αποτελέσει τη μήτρα για μια περαιτέρω ανάλυση του κατωφλιού και του κατωφλικού ανθρώπου της καθημερινότητας. Αν τελικά οι  ανθρώπινες πρακτικές που δεν πηγάζουν από μια δεδομένη χωρική ταυτότητα έχουν δυνατότητα ύπαρξης, ανάπτυξης και αναπαραραγωγής σε ατομικό επίπεδο αλλά και σε κοινωνικό πλαίσιο υπό τη μορφή εν δυνάμει κατωφλιών, τότε μήπως αυτή η αναπαραγωγή τέτοιων χωρικών σχημάτων στο σύνολό της θα είναι μια επιστροφή στη παιδικότητα και μια μέθοδος αρχιτεκτονικού σχεδιασμού με βάση τον άνθρωπο;