Σκοπός αυτού του ερευνητικού είναι να εξερευνήσει την αξία του ατελούς - ατέρμονος - μη πλήρους σχεδιασμού, που ήδη εφαρμόζεται σε άλλα επιστημονικά και καλλιτεχνικά πεδία, για την αρχιτεκτονική. Αφορμή αποτέλεσε η αναγνώρισή του ατελούς σχεδιασμού ως μία σχεδιαστική μεθοδολογία που συναντάμε όλο και συχνότερα στο χώρο της πληροφορικής. Αυτή η σχεδιαστική τακτική δεν έχει ταυτοποιηθεί και ταξινομηθεί πλήρως ως μια συγκεκριμένη μέθοδος. Η ιδέα του ατελούς σχεδιασμού συσχετίζεται με διάφορα στιγμιότυπα που έχουν κατά καιρούς εμφανιστεί σε κάποια φιλοσοφικά, κοινωνιολογικά, λογοτεχνικά, μουσικά, κινηματογραφικά αλλά και αρχιτεκτονικά ρεύματα. Στην αρχή αυτού του ερευνητικού, εξετάζονται οι σχεδιαστικές αρχές από δύο πολύ γνωστές ψηφιακές πλατφόρμες (Wikipediaκαι Linux) που, στα πλαίσια αυτής της μελέτης, θεωρούνται ατελείς. Οι πλατφόρμες αυτές εξασφαλίζουν τη λειτουργικότητα της δομής τους ως αρθρωτές διατάξεις συλλογικής γνώσης, που συγκροτούνται αξιοποιώντας μια προσαρμοσμένη νοημοσύνη του σμήνους. Η έννοια της νοημοσύνης του σμήνους τείνει να καθιερωθεί στον αρχιτεκτονικό λόγο, ασκώντας τη γοητεία της διασπασμένης σε μικρές, απλές μονάδες, ευέλικτης και μεταβαλλόμενης στο χρόνο ολότητας. Την εποχή που η ιδέα της συλλογικής νοημοσύνης παύει να είναι επιστημονική φαντασία και σταδιακά μετατρέπεται σε συστατική παράμετρο συμβίωσης, ποια θα μπορούσε να είναι η απάντηση της αρχιτεκτονικής; Τα περισσότερα ατελώς σχεδιασμένα συστήματα που θα αναφερθούν, έχουν σαν εγγενές συστατικό τους την προσαρμοστικότητα και τη μεταβολή. Είναι ικανός αυτός ο μη πλήρης - ατέρμων σχεδιασμός να οδηγήσει σε μία μορφή “υποσχεδιασμένης” αρχιτεκτονικής που θα άρει τις σταθερές σχέσεις που κληρονόμησε από την ιστορία;