Χωρίο Ημερολογίου [1]

[…]Είμαστε δύο μας με την Ειρήνη στο L300

και πειράζουμε μία αράχνη.

Ήταν υπεύθυνη στη προτελευταία κατάρρευση

του μεσαίου καρφιού, στα 3 μέτρα από το Α5,

εκεί είναι το σπίτι της.[…]

Εισαγωγικό σημείωμα

  Πρόκειται για μία βιωματική αφήγηση, ένα ταξίδι, μέσα από την ανασκαφική εμπειρία. Τέσσερα καλοκαίρια, μέσα Ιούλη με μέσα Αυγούστου, ακολουθώντας τη συγκεκριμένη διαδρομή, με σταθερό ωράριο εργασίας, ώρα αναχώρησης – άφιξης, και το αντίστροφο. Η επαφή με ένα νέο πεδίο, το πεδίο της Αρχαιολογίας, μέσα από την οπτική δύο ανθρώπων, της Αντίκλειας και του Αλέξανδρου. Εδώ, περιέχονται οι περιγραφές στιγμών, παρατηρήσεις του φυσικού κόσμου, προσωπικές σημειώσεις σκέψεων και σχέδια. Ένα είδος κυκλικής περιπλάνησης στο χώρο και στο χρόνο. 

  Βρέθηκα στα Ζερέλια για πρώτη φορά μέσα Ιουλίου του 2011. Έξω ήταν ακόμα νύχτα όταν φύγαμε από το σημείο συνάντησης με το κίτρινο λεωφορείο του πανεπιστημίου. Ο ήλιος ανέβαινε πίσω από το Πήλιο. Μπήκαμε σε ένα τοπίο με αγρούς, τετραγωνισμένους, με αποχρώσεις σε τόνους χρυσού, κίτρινου, καφέ, κεραμίδι. Ο τσοπάνης με το κοπάδι του και τα σκυλιά ακούγονται από τον απέναντι λόφο. Κατηφορίζοντας στη πλαγιά, εμφανίζονται σαν κουκίδες καφέ, μπεζ, ξανθές. Τα κουδούνια τους ηχούν, και εναρμονίζονται με την κραυγή των γερακιών. Αυτά πετούν κυκλικά πάνω από το μεγάλο Ζερέλι, η λεία τους είναι κάπου εκεί. Ανεβαίνουμε τη μαγούλα έχοντας αφήσει τις δύο λίμνες πίσω. Είναι ένας χωμάτινος λόφος, με ξερά χόρτα και σωρούς από πέτρες.