Η απόπειρα αυτού του βιβλίου, είναι να ανιχνεύσει ορισμένα “καλούπια” στις κατά καιρούς μορφές του θεατρικού χώρουκαθώς και ορισμένα σχήματα ή μοντέλα στις δοσοληψίες τόσο της δραματουργία όσο και της αρχιτεκτονικής σε σχέση πάντα με τακοινωνικά πλαίσια κάθε εποχής. Έτσι εμφανίστηκαν δέκα φάσεις που συνοψίζονται επιγραμματικά στις εξής:

•Η φάση του θέατρο της κλασσικής ελληνικής αρχαιότητας με τις ελληνιστικές προεκτάσεις του και την επεξεργασία ενόςαρχιτεκτονικού προτύπου προορισμένου να παραδοθεί ως κληροδότημα με την ονομασία “ ελληνικό θέατρο”

•Τη φάση του ρωμαϊκού θεάτρου με το ελληνορωμαϊκό πρότυπο και την εμφάνιση τουΑμφιθεάτρου

•Η φάση κατά τον μεσαίωνα, η χριστιανική λατρεία με τη δική της θεατρική δομή και την εμφάνιση της πολυεπίπεδης σκηνής

•Το αναγεννησιακό θέατρο με τα θέατρα στις αυλές των ευγενών, την σκηνογραφία της προοπτικής και την πεταλοειδή διάταξη τωνθεατών γύρω από τα δρώμενα

•Η φάση του θεάτρου της μπαρόκ εποχή, με την τυπολογία της ιταλικής σκηνής, την εκτεταμένη σκηνογραφία με τις κουίντες, τιςαυλαίες και τους μηχανισμούς

•Το θέατρο του 18ου αιώνα, με τους διαφωτιστές, που ασχολήθηκε κατά κύριο λόγο με την κάτοψη των θεατρικών οικοδομημάτωνκαθώς και με την σκηνή της όπερας

•Την μεταβατική περίοδο του θεάτρου της Επανάστασης οπού γεννιέται η αστική τάξη και εμφανίζεται ένα ανανεωμένο κοινόαρκετά πιο πολυάριθμο και κοινωνικά σύνθετο

•Το θέατρο του ρομαντισμού με την στροφή προς το συναίσθημα και την προσωπική αλήθεια κάθε καλλιτέχνη.Αργότερα τηνστροφή στο νατουραλισμό με τον Emile Zola και το θέατρο του Wagner.

•Το θέατρο της ανησυχίας με την γέννηση της σκηνοθεσίας και την αναθεώρηση των θεατρικών εννοιών

•Τα θέατρα του 20ου αιώνα με τα προσαρμόσιμα τα προσαρμοσμένα και τα εναλλακτικά θέατρα