Το ανθρώπινο σώμα είναι ένα λευκό χαρτί πάνω στο οποίο έχουν εγγραφεί όλα τα σενάρια της κοινωνίας. Μέσω αυτού δημιουργούνται σχέσεις μεταξύ άλλων έμψυχων ή άψυχων σωμάτων. Η υποκειμενικότητα είναι αυτή που διαφοροποιεί το σενάριο κάθε φορά. Έτσι, εάν αντιληφθούμε το χώρο μέσω της υποκειμενικότητας των αισθήσεων του σώματος, μπορούμε να παραδεχτούμε την πλαστικότητα που έχει ένας χώρος αλλά και τις διαφορετικές του ποιότητες.

Η ακοή είναι μια σημαντική ανθρώπινη δραστηριότητα επειδή δημιουργεί μια στενή σχέση με τις δυναμικές της ζωής. Μέσω του ήχου, στις κοινωνίες προ-αλφαβήτου, μεταδίδονταν η γλώσσα, ο πολιτισμός, με ραψωδούς και βάρδους. Ο ήχος συμβαίνει παράλληλα με το χρόνο και το χώρο γι’ αυτό και τον χαρακτηρίζει.

Τελικά, ο χώρος, όπως τον αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας, είναι ένα προϊόν ανάπτυξης σχέσεων μεταξύ ανθρώπων, πραγμάτων, τόπων, δραστηριοτήτων. Έτσι, η επικοινωνία έρχεται στο πρώτο πλάνο για να επηρεάσει  τη δομή της κοινωνίας και άρα την αρχιτεκτονική.

Η Κίτρινη Αποθήκη είναι ένα βιομηχανικό κτίριο τοπόσημο για το Βόλο, στο οποίο ενσωματώνονται διαφορετικές ταυτότητες στην πάροδο του χρόνου. Ως φυλακή και χώρος βασανιστηρίων έμεινε χαραγμένο στη μνήμη των ντόπιων και ως καπνομάγαζο διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην τοπική οικονομία και κοινωνία, δεδομένου ότι ο καπνός ήταν ένα από τα βασικά προϊόντα παραγωγής και επεξεργασίας της πόλης. Οι ταυτότητες αυτές μέσα από μια ερμηνευτική προσέγγιση ανέδειξαν κάποιες συνθήκες ζωής και τρόπους επικοινωνίας. Τα στοιχεία αυτά απομονώθηκαν και αναλύθηκαν υπό το πρίσμα των αισθήσεων.

Από αυτή τη διερεύνηση προκύπτει το Ω2 (ω-δύο), ένα μουσικό όργανο για δύο. Μέσω αυτού οι χρήστες αυτοσχεδιάζουν παίζοντας με τους  ήχους που παράγουν. Ανάμεσα τους δεν υπάρχει οπτική επικοινωνία και έτσι καλούνται να διαδράσουν ηχητικά με τους ήχους του ενός να μεταφέρονται στον άλλο και αντίστροφα.