Το ενδιαφέρον που παρουσιάζουν οι ιδιαιτερότητες της κατοίκησης σε δυο παλιές πέτρινες κατοικίες στις πλαγιές του Κισσάβου, οι οποίες από τη δεκαετία του ’80 χρησιμοποιούνται ως κατοικίες διακοπών, αποτελεί την απαρχή της παρούσας διπλωματικής εργασίας.

Χαρακτηριστικά όπως η εναλλαγή του μέσα και του έξω κατά τη μετάβαση των χώρων, η κατοίκηση της αυλής ως μιας άλλης υπαίθριας κατοικίας και η εστίαση σε κάποιες χαρακτηριστικές «γωνιές» του εσωτερικού και εξωτερικού χώρου, θα αποτελέσουν τα «υφάδια» για τη δημιουργία μιας θερινής κατοίκησης σε κάποιο άλλο οικόπεδο του χωριού.

Ως στημόνι που πάνω στο οποίο θα πλεχθούν τα υφάδια αυτά, χρησιμοποιείται το θεωρητικό σχήμα της εκδίπλωσης της κάτοψης, σχήμα που προέρχεται από μια σπουδή για την «εκδίπλωση του μέσα στο έξω» στο μάθημα θεωρία του τοπίου.

 Η υπάρχουσα κάτοψη θα δώσει και την κάτοψη η οποία θα χρησιμοποιηθεί για τη διαδικασία της εκδίπλωσης. Η μετέπειτα επεξεργασία της επιλεγμένης «εκ διπλωμένης κάτοψης» και η προσαρμογή της στη μορφολογία του νέου οικοπέδου, οδηγούν στη δημιουργία ενός υπαίθριου «παραθεριστήριου», ενός υβριδίου μόνιμης κατοικίας διακοπών και κατασκήνωσης. Η διάταξη των τοίχων και οι κόγχες που ανοίγονται σ’ αυτούς, δημιουργούν γωνιές υπαίθριας κατοίκησης για το καλοκαίρι.