Οι ήρωες του τρόμου ποτέ δεν άλλαξαν. Πάντοτε έχουν μνησικακίες, πάντοτε βρίσκονται σε παράνομα ραντεβού στη μέση του πουθενά, στο απόγειο της νύχτας. Παλεύουν με τις ενοχές και τις νευρώσεις τους, καταπιέζουν τις ορμές και τις επιθυμίες τους, και κυνηγούν πάντοτε τα ίδια όνειρα και έχουν τις ίδιες φιλοδοξίες και πειρασμούς. Συνεχίζουν να ψέλνουν πάνω στην καταπίεση της επιθυμίας, την ενοχή της απόλαυσης και το αξιοθρήνητο σκοτάδι της απάνθρωπης ιστορίας τους. Και πάντοτε, πάντοτε, βρίσκουν φρικαλέο θάνατο. Γιατί αν θεωρούμε ότι διαπράττουμε κάποια αμαρτωλή πράξη για την οποία ντρεπόμαστε, τότε ξανά, και πάντοτε, η ύβρις απαιτεί Νέμεσις.

Όσο θεωρούμε πως πρέπει να ντρεπόμαστε για τις ορμές μας, αυτές πάντοτε θα μας καταδιώκουν και θα μας τιμωρούν.

Εδώ, ένα νέο σκηνικό ανοίγεται μπροστά μας, μια πλατφόρμα των αισθήσεων, μια αυτοκρατορία όπου όλο και περισσότερο αποκαλύπτονται οι γυμνές και άνευ ορίων ορμές, μια εγκατάσταση, μια δομή, από την οποία προσπαθούμε να εξοστρακίσουμε οποιοδήποτε στοιχείο κοινωνικού περιορισμού και κανόνα, πολιτισμικής νεύρωσης, και μένει το σώμα και οι ορμές του, άνευ σκοπού και παραγωγικότητας, άνευ άγχους και εκπλήρωσης. Ένα συνονθύλευμα που εμπεριέχει την ηθική του ορμέμφυτου, το αγαθό και την άβυσσο του τερατώδους.

 Δημιουργούνται θεατρικά σχεδόν σκηνικά, σκηνές και πράξεις και απαλλαγμένες από το φόβο της ζωής και της ασυνέχειάς της, απαλλαγμένες από την ενοχή της απόλαυσης - όχι επειδή υπάρχει κάποια ανώτερη πια δύναμη ή τρόμος, όχι, επειδή δεν έχει νόημα και σημασία να φοβάται κανείς αυτό που δεν μπορεί να τον αγγίξει.

Εισερχόμαστε λοιπόν στο γιγαντιαίο σκουλήκι - κατακτητής. Γινόμαστε ένα με τον εγκέφαλό του, τα έντερά του και τις πολλαπλές του καρδιές. Μας προστατεύουν τα τοιχώματά του και μέσα είμαστε ασφαλείς από τον έξω κόσμο. Κάθε ανάγκη, κάθε επιθυμία, κάθε σκέψη και κάθε ορμή μπορούν να πραγματοποιηθούν μέσα στο σκουλήκι, μέσα στο τέρας, χωρίς κανέναν φόβο καταστροφής ή αυτοκαταστροφής, καμία ενοχή απρέπειας και κανέναν αναγκαστικό καθωσπρεπισμό.