Η διπλωματική εργασία διαπραγματεύεται την Ακρόπολη της Αθήνας ως τόπο-σύμβολο. Μετά από μια σύντομη εισαγωγική αναφορά στην ιστορία της Ακρόπολης από την προϊστορία μέχρι τη νεότερη εποχή, οι προτάσεις που ακολουθούν επιχειρούν να χαρτογραφήσουν και να επαναπροσδιορίσουν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται και χρησιμοποιείται ο «ιερός βράχος».

Οι τέσσερις πρώτες προτάσεις ακολουθούν κοινή μεθοδολογία και ανάπτυξη. Η εισαγωγή στο πνεύμα της καθεμιάς γίνεται με δυο χαρακτηριστικά αποφθέγματα και μια αντιπροσωπευτική εικόνα. Ακολουθεί μια επιλογή από εικόνες αρχείου, ένα σενάριο με τη μορφή κατασκευασμένου τεκμηρίου και ένα θεωρητικό κείμενο. Στη συνέχεια, η πρόταση αναπαρίσταται με ένα χάρτη χρήσεων και αρχιτεκτονικά σχέδια, ανάλογα της κάθε πρότασης, φωτοσουρεαλιστικές εικόνες και κατασκευασμένα στοιχεία προπαγάνδας.

Στην Κατάληψη «Ακρόπολη», η διαχείριση του λόφου περνάει στη χέρια του αθηναϊκού πλήθους, μετά από τα γεγονότα μιας μελλοντικής χρεοκοπίας. Το χωρικό αποτέλεσμα μεταμορφώνει το βράχο κυρίως σε επίπεδο χρήσεων και υπό ένα γενικευμένο adhoc πνεύμα. Στο Κάμπινγκ «Ακρόπολη», μια σειρά από μεγάλες φυσικές καταστροφές σβήνουν την Αθήνα από το χάρτη και μετατρέπουν την Ακρόπολη σε νησί, που με τη σειρά του φιλοξενεί μια πλήρως εξοπλισμένη κατασκήνωση. Στο Μητροπολίτικο Πάρκο «Ακρόπολη», μετά από κρατική παρέμβαση, ο Παρθενώνας αναχωρεί για μια παγκόσμια περιοδεία αφήνοντας ένα δύσκολα διαχειρίσιμο κενό στη θέση του. Αναμένοντας την επιστροφή του μνημείου, στην επιφάνεια του λόφου κατασκευάζεται ένα Πάρκο, με ήπιες φυτεύσεις, αθλητικές εγκαταστάσεις και μια μνημειώδη κατασκευή στη θέση του Παρθενώνα. Στο Θεματικό Πάρκο «Ακρόπολη», ένα λούνα παρκ εγκαθίσταται στον «ιερό βράχο» και τον μετατρέπει σε όχημα αποπληρωμής του δημοσίου χρέους και προορισμό διασκέδασης για επισκέπτες από ολόκληρο τον κόσμο.

Η πέμπτη πρόταση, υπό τον τίτλο «Ακρόπολη», δεν καταλήγει σε κάποιο συγκεκριμένο χωρικό αποτέλεσμα, παρά ασχολείται με τη σχέση της Ακρόπολης με την Αθήνα και είναι μια προσπάθεια υπέρβασης του συμβολικού φορτίου του μνημείου. Η καταληκτική θέση της διπλωματικής εργασίας, προτρέπει σε μια νέα θεώρηση του μνημείου, πάνω και πέρα από την επιβεβλημένη ιερότητα  του, κάτω από ένα γενικότερο πνεύμα διαρκούς αμφισβήτησης και επαναπροσδιορισμού.