Πριν από δύο χρόνια προκηρύχθηκε αρχιτεκτονικός διαγωνισμός για την επανάχρησή του. Ο Δήμος Αρτέμιδας, στον οποίο ανήκει το χωριό των Άνω Λεχωνίων, ζήτησε κάποιες προτάσεις, ώστε να μπορέσει αυτό το κτίριο να λειτουργήσει ως Πολιτιστικό Κέντρο.
Η βραβευθείσα μελέτη, βέβαια, ήταν αυτή που πληρούσε τις απαιτήσεις της νέας χρήσης, αλλά ταυτόχρονα ικανοποιούσε και τις απαιτήσεις του Δήμου,
Το γραφείο (STUDIO 75) στο οποίο ανατέθηκε η μελέτη κατέληξε :
στην επαναφορά του κελύφους στην αρχική του μορφή, στην προσαρμογή του εσωτερικού στις απαιτήσεις της νέας χρήσης και στην διαμόρφωση του εξωτερικού χώρου έτσι ώστε να είναι εύκολη η πρόσβαση στις μαζικές επισκέψεις και εκδηλώσεις,
Ο Δήμος ως υπεύθυνος για την αποπεράτωση αυτής της μελέτης επέλεξε αυτή με το χαμηλότερο κόστος : την αλλαγή των υλικών και των αρχιτεκτονικών στοιχείων με καινούργια.
Πράγμα που σημαίνει την καθαίρεση των υπαρχόντων και την αντικατάσταση τους με νέα,
Τι συμβαίνει όμως με την μνήμη και την υλική υπόσταση αυτού του κτιρίου;
Μένει κάποιο ίχνος της;
Απέναντι σε αυτή την τυπική αποκατάσταση που μάλλον εξαφανίζει το κτίριο που υποτίθεται ότι θέλει να διασώσει, θα κρατήσω μια κριτική στάση.
Ενάντια σε αυτή την καθιερωμένη διαδικασία που νεκρώνει το κτίριο, προτείνω μια εναλλακτική στρατηγική :
τη μετατροπή του ΄΄ νεκρού ΄΄ χρόνου της καθαίρεσης, σε ενεργό χρόνο κατοίκησης.
Η δημιουργία ενός χώρου που θα εμπεριέχει ίχνη ,που συνδιαλέγουν με το παρόν μας , μέσω των μεταβαλλόμενων αφηγήσεων τους (object trouves). H επιλογή, αυτών, θα γίνεται συλλογικά. Έχουν ήδη επιλεγεί κάποια από εμένα και εν συνεχεία καλούνται και οι επισκέπτες του Πύργου, μέσω μηνυμάτων (χαρτάκια) που έχουν τοποθετηθεί σε αυτόν, να εμπλακούν, Η κατασκευή του θα πραγματοποιείται παράλληλα με την καθαίρεση και την αποκατάσταση.
Λόγω της συμμετοχικής αυτής λογικής, work in progress,ο χώρος αυτός , όταν ολοκληρωθεί η αποκατάσταση θα μπορεί να φιλοξένει και κάποια πολιτιστικά δρώμενα, (site specific performances). Διαδράσεις με εφήμερο χαρακτήρα όπως παραστάσεις που έχουν να κάνουν με το θέατρο, τον ήχο, τον χορό, τα εικαστικά και με οτιδήποτε μπορεί να ενδιαφέρει τον καθένα να παρουσιάσει.
Μια τέτοια παρέμβαση δεν πρέπει να μιμείται, αλλά να αναζητά συνεχώς την ουσία και τα εφήμερα ίχνη της κατοικήσιμης εμπειρίας.