Η αρχιτεκτονική στο μέλλον, σύμφωνα με το Yona Friedman, θα αποτελεί μέσο της ικανοποίησης της ανάγκης για ψυχαγωγία του πλήθους και της δημόσιας ζωής. Οι δομές κατοίκησης θα αποτελούν πλέον σκελετούς που θα «γεμίζουν» με οτιδήποτε ο κάτοικος προσδοκά, αποτελώντας ένα δοχείο επιθυμιών και τέρψης των αισθήσεων. Η ευχαρίστηση πολλαπλασιάζεται κάθε φορά που ένα νέο όριο ξεπερνιέται και ένα νέο χωρικό συμβάν δημιουργείται. Οι νόμοι της φύσης «καταρρίπτονται» διαρκώς και μια νέα υπερ-φύση γεννιέται.

Για το λόγο αυτό επιλέχθηκε η διώρυγα της Κορίνθου, ένα μεταβατικό τοπίο, όπου φυσική τοπογραφία και ανθρώπινη παρέμβαση έχουν αναμιχθεί τόσο, ώστε με την πάροδο των χρόνων κανείς να μην μπορεί να διαχωρίσει φυσικό και τεχνητό στοιχείο. Θεωρείται από τους πολυπλοκότερους από γεωλογική και τεκτονική άποψη χώρους, μιας και παρατηρούνται απότομες αλλαγές τόσο στην οριζόντια όσο και στην κατακόρυφη διεύθυνση, ενώ ουσιαστικά τη διάνοιξή της, εισάγεται η έννοια της κατακόρυφης διεύθυνσης στον τοπίο του Ισθμού.

Με τη δημιουργία της νέας εθνικής οδού, η κατακόρυφη διεύθυνση του τοπίου γίνεται ελάχιστα αντιληπτή από τους διερχόμενους. Η πρόταση που παρουσιάζεται τείνει να πολλαπλασιάσει την κατακόρυφη διεύθυνση του χώρου. Δημιουργείται έτσι, ένα χωρικό σύμπλεγμα όπου ο ένοικος βρίσκεται σε μια κατάσταση, στην οποία συμπιέζεται ανάμεσα σε γη και νερό, αιωρούμενος στο κενό. Μέσα σε μια αλληλουχία κατακόρυφων τοιχείων - ένα αιωρούμενο φράγμα -  προσομοιάζονται οι συνθήκες του περιβάλλοντα χώρου. Ταυτόχρονα βρισκόμενος ανάμεσα στα τοιχεία ο επισκέπτης αντιλαμβάνεται πια το τοπίο μέσα από «κάδρα», ενώ συναντά λουτρικές εγκαταστάσεις και χώρους φιλοξενίας για 100 περίπου άτομα. Στο σύμπλεγμα λουτρών που κατασκευάζεται, ενσωματώνονται δωμάτια αισθητηριακής απομόνωσης που ενισχύουν την αλλοίωση των αισθήσεων μέσα από την αντιστροφή της βαρύτητας.