Το ζήτημα της μελέτης και χωροθέτησης του Νοσοκομείου ανάγεται εξ αρχής σε απολύτως πραγματικά δεδομένα, δηλαδή στις φυσικές συνθήκες ενός υφι¬στάμενου αστικού περιβάλλοντος. Αυτό στην πράξη φαίνεται από την επιλογή ενός υπαρκτού αστικού οικοπέδου. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η επεξεργασία των χωρικών και λειτουργικών αναγκών και η ανταπόκρισή τους στις, αντίστοιχου περιεχομένου, τεθείσες προδιαγραφές λαμβάνουν σοβαρά υπ’ όψη το θεμε¬λιώδη αυτό περιορισμό. Με λίγα λόγια, αυτό το προαπαιτούμενο πλαίσιο πα¬ραδοχών πλάθεται κατά τέτοιο τρόπο ώστε να αποτελεί μια πρωταρχική αφε¬τηρία για τον περαιτέρω «χειρισμό» του ζητήματος. Μια εξίσου σημαντική συ¬νιστώσα που υπεισέρχεται στην όλη συνθετική και χωροπλαστική διαδικα¬σία είναι ακριβώς η στάση η οποία υιοθετείται απέναντι σε μια τέτοιου «ειδικού βάρους» αρχιτεκτονική. Εδώ λοιπόν, αντιμετωπίζονται έννοιες όπως ο εγκλει¬σμός, η στέρηση, η οριοθέτηση, η νόσος, η θεραπεία, η υγεία, η περίθαλψη, η νοσηλεία, η εγχείριση, η νάρκωση και εν τέλει το απόλυτο «δίπολο»: ζωή και θάνατος. Γίνεται λοιπόν απόπειρα η δραματικότητα που αυτές οι έννοιες υπαι¬νίσσονται να λάβει, στο μέτρο του δυνατού, χωρικές διαστάσεις• να υποβάλλει δηλαδή, σε νοητικό επίπεδο, σε νοσηλευόμενους και επισκέπτες τη διεργασία της «κάθαρσης του σώματος».
Εξάλλου, ακόμα και η θεραπεία για την επίτευξη της ίασης μέσα στο νοσο¬κομείο υποστασιοποιεί ουσιαστικά αυτή την, άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγό¬τερο, επίπονη δοκιμασία. Και μάλιστα, ανεξάρτητα από το «περιεχόμενό» της (είτε δηλαδή ανάγεται απλώς σε νοσηλεία είτε απαιτείται επιπλέον και χει¬ρουργική επέμβαση) συνοδεύεται, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, από την ιδιάζουσα και πολυδιάστατη έννοια του πόνου. Η έννοια αυτή, σε συνδυασμό με τη συνεχή προσπάθεια εξάλειψής της, σχηματοποιούν ένα δίπολο το οποί¬ο, κατ’ αρχάς, εκφράζει μια απτή πραγματικότητα στο νοσοκομείο και, κατ’ επέκταση, δεν παύει να λειτουργεί και ως αφετηρία στο σχεδιασμό. Κατά συ¬νέπεια, η ύπαρξη ενός ισχυρού και τεκμηριωμένου εννοιολογικού υποβάθρου ευνοεί το δημιουργικό «πλάσιμο» ενός χώρου και κατάλληλου για το σκοπό για τον οποίο προορίζεται, αλλά και συνεπή στο πλαίσιο των συνθηκών και των προδιαγραφών που είχε εξ αρχής συγκροτηθεί.